Afgelopen weekend ben ik weer op bijscholing geweest. Het onderwerp was Japanse acupunctuur. De docent was Andy Harrop, een soort Engelse Japanner, het betrof een vervolgcursus.
Veel mensen vragen mij wat er dan anders is in de Japans acupunctuur ten opzichte van de Chinese vorm.
De Japanse vorm is gebaseerd op de Chinese. Sterker nog in de zestiende eeuw is acupunctuur door een groep Chinese artsen in Japan geïntroduceerd. Omdat de verhouding tussen de twee landen toen ook al niet zomaar zo goed was, werd deze nieuwe behandelvorm lange tijd argwanend bekeken. Alleen de monniken van één klooster kregen toestemming van de Shogun om acupunctuur te blijven beoefenen en aan elkaar te onderwijzen.
Zo kon een eigen vorm ontstaan. Een aantal puntlokaties werd specifieker gemaakt. En de belangrijkste aanpassing zat in het feit dat de Japanners eerst met drukmassage op de acupunctuurpunten wilde controleren of ze de goede punten hadden gekozen. Zo ontwikkelde er een feedbacksysteem. Als een pijnpunt door massage van acupunctuurpunten minder gevoelig werd, dan konden die punten gebruikt worden voor punctuur.
Een ander groot voordeel van de Japanse acupunctuur is dat het een traditie is die in ontwikkeling blijft. Ieder jaar worden er weer nieuwe mogelijkheden ontdekt en toegevoegd. Andy Harrop werkt volgens de traditie van Kiiko Matsumoto, één van de huidige masters in de Japanse acupunctuur. Kiiko onderscheidt zich door voortdurend op zoek te gaan naar relaties tussen de ’oude’ acupunctuur en de moderne ziektes en problemen in de Westerse maatschappij.
Het afgelopen weekend stond in het teken van structurele problemen. Dus spieren, gewrichten en wervelkolom. Heel goed toepasbaar in mijn praktijk!
Eric Passchier
